Sá hlær best sem.....

Einu sinni var gömul kona, sterk í trúnni, sem gekk í gegnum erfiða tíma.  Hún  var bænheit og lofaði sinn guð á hverjum degi.
Eitt sinn þegar matarleysið hafði hrjáð hana of lengi lagðist hún á bæn og bað guð um að bjarga sér um smá síðubita og mjölpoka, hún væri svo hræðilega svöng.

Illkvittni, og jafnframt ríkasti maðurinn í þorpinu átti leið framhjá koti kerlingar og heyrði bænataut gömlu konunnar og skaut niður hugmynd í kollinn á honum að hrekkja nú gömlu smá.  Fór hann og keypti síðubita og mjölpoka og lét góssið síga niður um strompinn.

Lá hann svo á hleri og beið.  Þegar sú gamla uppgötvaði herlegheitin í arni sínum hrópaði hún upp yfir sig og lofaði Drottinn í bak og fyrir.  Hljóp síðan niður að torgi þorpsins og leyfði öllum sem heyra vildu um sendinguna frá guði.

Þá hljóp sá illkvittni fram og hlakkaði í honum þegar hann greindi þorpsbúum , og gömlu konunni frá því að það hefði verið hann, en ekki guð sem lét kjetið og mjölið síga niður í arinstæðið.

Svo hló hann hátt að einfeldni konunnar og allir þorpsbúar með.  Gamla konan snéri sér hægt við, leit yfir mannskapinn og sagði:

Má vera að Skrattinn hafi verið sendillinn... en það var samt guð sem gaf.

Athugasemdir

[Helga skjol, 7.10.2008 kl. 12:51]

Hahaha snilld.

Knús inní daginn ljúfan mín

[Dunni, 10.10.2008 kl. 04:59]

Skemmtileg frásögn og fóð fílósófía hjá gömlu konunni.